Πόλη νοτιοανατολικά της Σινώπης. Ανήκει στον Δυτικό Πόντο. Απέχει 100 χλμ. από τη Σινώπη και 40 χλμ. απο την Αμισό. Το 1870 ο πληθυσμός της άγγιζε τους 8.000 κατοίκους, από τους οποίους 2.000 ήταν Έλληνες (ελληνόφωνοι και τουρκόφωνοι).Οι Παφραίοι διατηρούσαν σχολεία αρένων και θηλέων.

Οι τουρκόφωνοι της Πάφρας έγραφαν την τουρκική με ελληνικούς χαρακτήρες, όπως οι κάτοικοι στην περιοχή Καισάρειας. Η Πάφρα παρήγε σιτάρι, κριθάρι, μήλα αχλάδια κ.ά.

Ήταν ονομαστή όμως για τα περίφημα καπνά και το μαύρο χαβιάρι. Τα καπνά της εξήγε στις αγορές του Αμβούργου, της Μασσαλίας, του Λονδίνου και της Αλεξάνδρειας.

Στην περιφέρεια Πάφρας δημιουργήθηκε ένα απο τα μεγαλύτερα αντάρτικα του Πόντου. Οι κάτοικοι της όμως πλήρωσαν μεγάλο τίμημα για την ανάμειξη τους σ' αυτό.

Στις 3 Ιουνίου 1921 πολιορκείτε η ελληνική συνοικία απο όργανα του Τοπάλ Οσμάν. 570 άνδρες ηλικίας απο 15 ως 70 ετών συλλαμβάνονται και φυλακίζονται.

Οδηγούνται αργότερα σε τρίωρη πορεία στην εκκλησία του Αγίου Χαραλάμπους στο χωριό Κιόβτσε Σου. Εκεί τους λήστεψαν και τους έκαψαν.

Στις 8 Ιουνίου 1921 ο Τοπάλ Οσμάν συλλαμβάνει άλλους 250 άνδρες κάθε ηλικίας και τους οδηγεί στο Σελαμελίκ στην εκκλησία του Αγίου Γεωργίου.

Στον δρόμο τους λήστεψαν και στους έσφαξαν χωρίς οίκτο.

Στο χωριό Καβάκ, 48 χιλιόμετρα από την Αμισό, οι Τούρκοι συγκέντρωσαν τους Έλληνες μουσικούς της Αμισού και τους διέταξαν να παίξουν τον εθνικό ύμνο της Τουρκίας.

Όμως, οι Πόντιοι μουσικοί αντί αυτού, έπαιξαν τον ελληνικό εθνικό ύμνο, οπότε οι Τούρκοι τους σκότωσαν όλους και τους έριξαν σε ξεροπόταμο.

Τα βράδια μάζευαν τους Έλληνες που συλλάμβαναν και αφού τους σκότωναν έριχναν τα σώματά τους στο ποτάμι.

Σύμφωνα με την παράδοση στο ποτάμι αυτό αντί για νερό έτρεχε αίμα.