Ο Πόντος, δυναμικά παρών στην ιστορία της αρχαίας Ελλάδας ήδη από την εποχή του Ξενοφώντα, περιορίζεται τότε στα νότια παράλια της μαύρης θάλασσας.
Μέσα από μια πολυτάραχη πορεία στα μονοπάτια του χρόνου και της ιστορίας καταλήγει να οριοθετηθεί από τον Φάση ποταμό στην Κολχίδα μέχρι τον Άλυ ποταμό και τη Σινώπη, ενώ η αγέρωχη οροσειρά του Παριάδρυ και του Σκυδίση αποτελεί το φυσικό σύνολο που ξεχωρίζει απ’ αυτόν την υπόλοιπη Μικρά Ασία.
Περιοχή ευλογημένη με άγρια φυσική ομορφιά, ο ορεινός Πόντος με τις απόκρημνες χαράδρες και την πλούσια βλάστηση διαρρέετε από μικρά και μεγάλα ποτάμια, όπως ο Άλυς, ο Λύκος, ο Ίρις κ.α. Με πλούσια παραγωγή οπωρικών και δημητριακών, με αυξημένη παραγωγή ξυλείας λόγο των άφθονων δασών και με υπέδαφος πλούσιο σε άνθρακες, χαλκό και άργυρο ο Πόντος έχει την τύχη να είναι προικισμένος ποικιλοτρόπως με αγαθά της μητέρας Φύσης. Δεν είναι τυχαίο που οι αρχαίοι Έλληνες επέλεξαν την λέξη ‘’ Πόντο’’, την προσωποποίηση δηλαδή της θεότητας της θάλασσας, για να ονομάσουν (Εύξεινο Πόντο) τη μεγάλη κλειστή θάλασσα που εκτείνεται από τα νότια παράλια της Ρωσσίας (Κριμαίας) ως τα βόρεια παράλια της Μικράς Ασίας. Όλοι αυτή η περιοχή τυλίχτηκέ από πολύ νωρίς να ευφάνταστα πέπλα μύθων, που έκαναν την φαντασία των Ελλήνων να καλπάζει και να δημιουργεί έναν Πόντο γεμάτο μυθικούς θησαυρούς και πλούτη.
Γι’ αυτούς ο Πόντος ήταν ένα κάλεσμα στην περιπέτεια που τους μαγνήτιζε με το μυστήριο του. Κάπως έτσι ξεκίνησαν οι πρώτοι Ελληνικοί αποικισμοί από ανθρώπους που αναζητούσαν τα πλούτη και την περιπέτεια σε μια περιοχή στοιχειωμένη από τους μύθους του Προμηθέα, των Αμαζόνων, του Φρύξου και της Έλλης, της αργοναυτικής εκστρατείας.