Μιχαήλ Γεωργιάδης του Ιορδάνη και της Βαρβάρας

Γεννήθηκε στο ελληνικό χωριό Ψωμάντων της επαρχίας Χαλδίας νομού Τραπεζούντος το 1904.

Εκεί κατοικούσαν και οι δύο αδερφοί του πατέρα του Γιώργης και Βασίλης με τις οικογένειές τους καθώς και η οικογένεια της μητέρας του.

Σε ηλικία 5 ετών, το 1909 βρίσκεται με την οικογένειά του στο Τουαψέ του Ευξείνου Πόντου. Οι άνδρες του χωριού συχνά πήγαιναν στη Ρωσία να δουλέψουν και γύριζαν.

Φαίνεται πως μετά το σύνταγμα των Νεοτούρκων το 1908 και τις διώξεις των Τούρκων, τα τρία αδέρφια πήραν και τις οικογένειές τους κι εγκαταστάθηκαν εκεί, όπως και πολλοί άλλοι από τον τουρκικό πόντο.

Φοίτησε σε ελληνικά σχολεία στην Τυφλίδα και το Βατούμ απ’ όπου το 1922 μόνο η οικογένειά του επιχείρησε να έρθει στην Ελλάδα.

Η επιδημία που εκδηλώθηκε στο πλοίο, του στέρησε τους γονείς του και τις δύο νεότερες αδερφές του Λίζα και Όλγα.

Ήταν 16 ετών όταν με την προστασία μιας φιλικής ποντιακής οικογένειας ήρθε στην Αλεξανδρούπολη της Θράκης.
Σε ηλικία 18 ετών διορίζεται υπάλληλος στο Ειρηνοδικείο Ν. Ορεστιάδος Έβρου, όπου παντρεύεται την Σουλτάνα Παναγιώτου, πρόσφυγα από την Καλλίπολη της Ανατολικής Θράκης.

Απέκτησαν 3 παιδιά. Όταν φθάνουν στην Ελλάδα μετά από λίγα χρόνια τα άλλα δύο αδέρφια του πατέρα του με τις οικογένειές τους ο θείος του Βασίλης, εγκαθίσταται στην Βέροια και ανοίγει εμπορικό κατάστημα σιδερικών, τον αναζητά και τον φέρνει στην Βέροια μαζί με την οικογένειά του.

Παραιτείται από το Ειρηνοδικείο και αναλαμβάνει μαζί με τα ξαδέρφια του αρχικά και μετά μόνος του το εμπορικό κατάστημα μέχρι την συνταξιοδότησή του.

Πίστευε στην ανιδιοτελή προσφορά στα κοινά, γι’ αυτό και ήταν μέλος στα συμβούλια των φιλανθρωπικών σωματείων “Φίλοι του στρατού” και “Φανέλα του στρατιώτη”.

Μετά την γερμανική κατοχή διορίστηκε και διετέλεσε επί 12 μήνες Δήμαρχος Βεροίας μέχρι τις δημοτικές εκλογές του 1947.
Στις εκλογές εξελέγη πρώτος αιρετός νομαρχιακός σύμβουλος του νομού Ημαθίας.

Κατόπιν επί σειρά ετών χρημάτισε πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου Βεροίας.

Επίσης ήταν ιδρυτικό μέλος, πρώτος και επί σειρά ετών, πρόεδρος του Εμπορικού Συλλόγου Βεροίας.

Υπήρξε ακόμη ιδρυτικό μέλος και πρόεδρος της Ευξείνου Λέσχης Βεροίας και ταμίας του σωματείου “Παναγία Σουμελά”.

Πέθανε το 1988.

Η Εύξεινος Λέσχη Βεροίας τον τίμησε με τιμητική πλακέτα και ο Δήμος Βεροίας προσφάτως έδωσε το όνομά του σε ένα δρόμο της πόλεως Βέροιας.